(Paar dagen geen computer of internet gehad, dus lopen paar dagen achter, moment van typen nu is vrijdagavond 30 november, dus ik maak de dagen beetje korter met uw permissie, zijn trouwens toch bijna alleen reisdagen, meeste info is wat Rene in bus vertelt... (zie foto van Rene))
Ik kan zelf niet op de weblog komen, alleen berichten plaatsen, vraag me niet waarom, daarom kan ik de 5 reacties van maandag helaas (nog) niet lezen...
Om 06.30 uur zaten we al in de bus (betekent dus 05.00 op, 05.30 wekservice, 06.00 ontbijt…) Vanmorgen trouwens voordat we op pad gingen bij Hoey onze vriendelijke buurman bij het hotel Vietnamese thee gedronken. Vandaag gaan we het Ho Chi Minh pad af (de A1), bevoorradingsroute van VietCong, hier is door tienduizenden mensen aan gewerkt, en inclusief bosweggetjes, bruggen is deze 24.000 km lang. Rene vertelt dat storm nr. 8 nu voor de kust aan het dralen is, in Hanoi schijnt het zonnig te zijn. Nham, onze eerste chauffeur heeft een document gekregen waarmee hij voorlopig weer mag rijden en is nu in de Mekong Delta met een groep Fransen op pad. We rijden langs de Citadel waar de vlag een paar keer weggewaaid is…In deze streek zijn met name na 1945 veel doden door hongersnood gevallen, ruim 2 miljoen! Ook hier heeft men last van de klimaatverandering, het is nu al koud in Sapa, veel te vroeg voor de tijd van het jaar, dat gaan wij nog wel meemaken.
We zien langs de kanten veel kleine gekleurde kastjes, die zijn beenderenkastjes en worden met name in Noord Vietnam gebruikt. Nadat een overledene 3 jaar in een graf heeft gelegen wordt dit graf geleegd, worden de beenderen schoongemaakt en in dat kistje gelegd. De oudste zoon is hiervoor verantwoordelijk. Omdat het een niet zo fris karweitje is, huren kinderen tegenwoordig iemand daar voor in, de oudste zoon moet hier dan voor betalen.
Rene vertelt wie in Vietnam het minst geliefd zijn, op stip met nummer 1 zijn dat de Israelische jongeren, daarna de Fransen en op 3 de Amerikanen. Nederlanders zijn zeer geliefd, dit heeft ook te maken met de melkprodukten, support vanuit Nederlnad en voetbal. Het gebeurt inderdaad regelmatig dat als men hoort dat we uit Halan (Holland dus) komen, meteen geroepen wordt: Nistellooy... lachen.
We stoppen bij de Truong Son militaire begraafplaats waar de militairen liggen die gesneuveld zijn op het HCM pad. Er liggen hier 10.263 slachtoffers waarvan 48 onbekenden (alleen de plaats waar ze vandaan kwamen is dan bekend). Ho Chi Minh heeft ooit gezegd: tegen elke 10 Vietnamezen zal tenminste 1 US militair sneuvelen. Hij heeft er niet ver naast gezeten, in totaal zijn 600.000 Vietnamezen gesneuveld tegen 54.000 US’ers. We zijn ook bij de militaire begraafplaats gestopt waar de slachtoffers uit Hanoi liggen, met de ‘eenzame pagodo’ uit 1049 als symbool.
We gaan over de rivier Ban Hai, dit is de 17e breedtegraad, de grens tussen Zuid en Noord Vietnam. Hier is in 1973 en 1974 heftig gevochten.
Dan bezoeken we de grotten van Phong Nha, de meest recentelijk opgenomen World Heritage site in Vietnam. Deze grotten zijn zo’n 250 miljoen jaar geleden ontstaan. Met bootjes gaan we de grotten in en zien prachtige stalagmieten en stalagtieten (makkelijk te onthouden: de tieten hangen...)
We hebben weer een picknicklunch, dit soort lunches wordt zeer gewaardeerd door onze groep, heerlijke knapperige stokbroodjes met van alles en nog wat dat door Rene is geregeld/ingekocht.
Na de lunch vervolgen we onze weg, de natuur wordt steeds mooier, maar de wegen ook slechter. Storm nr 4 heeft heel veel schade aangericht hier en op een bepaald moment moet Dung zelfs kiezen, rechts is een grote modderpoel en links is keien. Rene bepaalt dat we links gaan.
Dan gaan we de pas op, helling 10%. Onderweg krijgen we panne met de V-snaar en stoppen in een klein dorpje dat meteen uitloopt om ons te bekijken. We gaan namelijk even uit de bus. Dung heeft een V-snaar bij zich en een klein half uurtje later zitten we al weer in de bus en Dung achter het stuur met pikzwarte handen. We krijgen steeds meer respect voor hem. Wat kan die man rijden, we gaan echt over wegen, nou dat wil je niet weten, wat een hobbels, bobbels en gaten in de weg. Hij rijdt er vaak handig om heen en als dat eens niet lukt, dan komt ie later sorry zeggen. Achterin hobbelen we gewoon flexibel mee.
En Dung ging nu vaart maken, want het zou mooi zijn als we voor het donker nog bij het monument van de 10 jonge meisjes kunnen zijn om foto’s te maken. Op deze plaats zien we een krater van een bom inslag, waar 10 jonge meisjes die meehielpen de weg te repararen na een vorige inslag, om het leven kwamen op 24 juni 1968. Heel indrukwekkend. Tien graven met spiegeltjes, zeepjes, kammetjes voor de jonge dames erop, inclusief verse bloemen. We zijn nog niet op tijd voor wat foto’s, vijf tellen later is het pikdonker. (zie foto)
Aangekomen in het hotel in Vinh gaan we allemaal aardig op tijd naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten