Joegeee..... met foto's, prachtige nieuwe camera voor mijn verjaardag gehad van de Dik.. een superkleinesmalleknalrode Olympia, dus daar gaat 'ie...
We hebben vandaag 190 km voor de boeg. Het regent, getsie. Om 07.00 uur zitten we in de bus. Jaha, we maken vroege uurtjes iedere dag. We komen langs een SOS kinderdorp, ziet er behoorlijk luxe uit en Rene zegt dan ook dat hier 10 kinderen in luxe worden opgevangen, als ze het misschien minder luxe hadden gemaakt hadden er meer kinderen opgevangen kunnen worden. De kinderen die hier wonen hebben het beter dan sommigen in de stad zelf. Ojee, we gaan over een behoorlijk slechte weg met heel veel hobbels, kantoor houden (meeschrijven met wat Rene of Giang vertelt dus) achter in de bus wordt dan wat lastig… we gaan over ‘snelweg 1B’ waarbij voor mij die 1B staat voor 1 grote bobbel. Op een bepaald moment wordt het zo erg (Dik stoot onwijs hard zijn kop tegen de console), wordt besloten dat we gaan omrijden. Niet om Dik hoor, maar omdat de weg blijkbaar weer slechter is geworden na de laatste groep. We zien een begraafplaats die door de Vietnamezen de ‘Slapende stad’ wordt genoemd omdat het vanuit de verte op een kleine stad lijkt. En inderdaad, dat lijkt inderdaad zo met al die kleurige monumentjes er bovenop. Hoe hoger je trouwens op de begraafplaats ligt, hoe rijker je bent. Dat je het maar weet.
Even verderop zien we een prachtig beeld op een wereldbol langs de kant van de weg, dat is de Godin van de Barmhartigheid, ofwel de Godin van het Verkeer, om je te behoeden voor ongelukken. Verderop is het apeneiland, voorheen werd daar onderzoek gedaan, tegenwoordig is het een toeristische trekpleister. Ook worden hier in de buurt cultive parels verkocht, we zien stellingen/netten waar oesters in gekweekt worden, de kleuren van de parels worden beinvloedt door het soort voer wat ze krijgen. (Wist niet dat oesters mondjes hadden?). Ook zijn er veel garnalenkwekerijen. Na 1954 zijn die hier gesettled, na door de overheid gestimuleerd te worden hier een garnalenkwekerij te starten, bijv. door gratis netten te verschaffen en financieringsmogelijkheden voor aankoop van boten.
We zien ook een groot half rond bord waarop allerlei kleurtjes: van groen, blauw, geel, oranje naar rood en een pijl, dit is een brandwaarschuwingsbord. Hoe meer kans op brand hoe meer de pijl naar de rode kant wordt gezet.
Overal zien we witte rookwolken, die komen van de steenovens die hier en daar hier voorkomen. De klei komt van een eindje verderop en hier worden dus potten gebakken. Ook wijst Rene ons op een grote toren waarop SAT staat, voorheen stond hier SATCOM, en was het opleidingscentrum voor commando’s. Ook nu worden hier nog commando’s opgeleid. Links en rechts zien we suikerrietplantages en er wordt hier veel cassave verbouwd.
We gaan door de Phoenix pas, heel veel bochtenwerk. Er is hier veel gebombardeerd in de oorlog met de US. Deze weg waarop we nu rijden werd door de US gebruikt om de troepen in de Centrale Hooglanden te bevoorraden. We zien hier de effecten van Agent Orange, het ontbladeringsmiddel. Waarom dat werd ingezet: de Vietcong hield zich schuil in de dichtbeboste struiken langs de kanten van de weg. US dacht dus, die bosjes die moeten we kwijt zien te raken, dus hebben ze een Agent Orange, chemicalien, daarvoor. Er zijn nog hele stukken langs de kant van de weg die nog steeds kaal en verdord zijn. Soms branden de US soldaten de kanten ook plat, zodat men de voetstappen van de Vietcong op het as kon waarnemen. Ook hebben ze er olifantengras geplant op de plaats waar de bosjes waren. Dit gras heeft 2 voordelen: het groeit waanzinnig snel, en het is vlijmscherp, de VietCong kon hier dus niet doorheen komen. Naar schatting hebben 1 miljoen mensen in Vietnam last van hun gezondheid vanwege Agent Orange. Vietnam heeft daarvoor een claim bij de US government neergelegd en deze zaak verloren. Ze zijn nu bezig daarover in hoger beroep te gaan.
We gaan verder op de Phoenix pas en zien een bord welkom in de Daklak provincie. Het is behoorlijk bochtig, we zien een auto met pech vlak voor een bocht, maar he, geen nood, er zijn geen gevarendriehoeken, maar men legt gewoon een behoorlijk grote tak om de bocht, zodat naderend verkeer kan zien dat er aan de andere kant van de bocht blijkbaar iets stilstaat. Handig. Er is in dit gebied nog een bunker van de US, de Vietnamezen durven deze echter niet te openen omdat ze niet weten wat zich in die bunker bevindt, als er veel explosieven liggen of chemicalien, wat zeer waarschijnlijk is, dan zou de hele plaats in een keer van de kaart geveegd worden. Ook de Russen hebben deze bunker niet veilig kunnen openen.
Om 10.00 uur hebben we koffiestop, we gaan nu een andere route nemen. We rijden door een gebied waar zich 2000 ha koffieplantages bevinden, voornamelijk de Robuusta. Het is nu koffieoogsttijd. Men oogst de koffie door een zeil onder de boom te spannen en dan ritst men de koffiebonen eraf op het zeil, dan gaat het in kuilen met stro erover heen. Een volwassen struik is ongeveer 5 a 6 jaar oud en kan 10 kg. koffiebonen per jaar opleveren. Vorig jaar heeft Vietnam 30 miljoen balen koffie geexporteerd, daarmee zijn ze het 3e of 4e grootste koffieproducerende land ter wereld. Koffietelers worden ook wel gestimuleerd om cacao te verbouwen trouwens. Ook zijn er wat hennepkwekerijen, de vezels van de hennepplanten worden voornamelijk gebruikt voor het weven van doeken voor eigen kleding.
Rene vertelt iets voor het gemiddelde inkomen van de Vietnamees. Het landelijk gemiddelde ligt op 350 a 400 dollar per jaar! Dit is extreem laag en komt omdat in dit landelijk gemiddelde ook ouderen en werklozen zijn meegerekend. Vergelijken we het met de grote stad, zoals Ho Chi Minh City of Hanoi, daar verdient men gemiddeld 1.500 a 2.000 dollar per maand! Het bestedingspatroon is in HCMCity het hoogst. Alles wordt hier duurder, vergelijk: een kilo komkommer kostte nog niet zo lang geleden 5 a 6.000 Dong (ongeveer 0,25 eurocent), tegenwoordig betaalt men er ruim 15.000 Dong voor (0,75 eurocent) Prijsstijgingen van 25% zijn ook vrij normaal tegenwoordig. We stoppen voor een foto van de koffiebonen (zie de foto).
De picknick lunch gebruiken we in Buon Jun aan het Lakmeer, een schattig dorpje met huizen op palen, voor de huizen zie je soms nog de traditionele trappen die uit een boomstam zijn gemaakt. Er loopt van alles rond in het dorpje, heel veel jonge dieren ook: kleine kinderen, puppies, kleine zwijntjes, kippen met kuikens en tussendoor komt er dan nog eens olifant tussendoor wandelen... Komen ogen tekort (en brood en worst, want dat heb ik aan een mamahondje gevoerd die me daarna het hele dorp achtervolgde...)
De lunch was trouwens heerlijk, Rene, chauffeur Dong (zie foto) en Tuan (bijrijder) hebben feestelijk de tafels gedekt met heerlijk knapperig vers stokbrood, smeerkaas(!), pindakaas en jam, tonijn, eitje, lekker worstje (soort verpakt theeworstje) komkommer en tomaat.
Het Lakmeer ligt 52 km ten zuidoosten van Buong Ma Thuot en is het grootste meer in de Centrale Hooglanden. Keizer Bao Dai die oog had voor onroerend goed, liet hier in de jaren dertig van de 20e eeuw een zomerhuis bouwen. De meeste toeristen gaan naar het meer om te kanoen in een boomstam of een tocht op de olifant te maken die een heel stuk het water van het meer ingaan. (zie foto). We gaan na de lunch op de olifant. Dik en ik zijn op de eerste olifant al een stuk het water in, de rest staat nog op de vlonder cq. stapt op. Ineens horen we een grote PLONS (weer eens iets anders dan een bam...), en daar ligt Fred, een onzer, in het water. Het stuk beton langs de kade waar hij moest opstappen was losgeraakt en hij kon zijn evenwicht niet meer bewaren, bijna trok hij Wil nog mee. Gelukkig alleen een nat pak en een geschaafde enkel. Had het water lager gestaan had het slechter kunnen aflopen. Dik flikkert bijna van zijn olifant af van het lachen (maar pas nadat hij zag dat het goed ging hoor...), Fred had paspoorten, vliegtickets en geld bij zich, dat is dus allemaal kleddernat, maar gelukkig allemaal goed gedroogd en gered. De tocht was prachtig, met 8 olifanten (rest ging niet mee, er zaten er 2 op 1 olifant), eerst een stuk door het Lakmeer en toen over land terug), ik had wel onwijs pijn aan de bibs, soort zadelpijn zeg maar...
Om 15.45 uur zitten we weer in de bus richting Buon Ma Thuot. De US was bezig met strategische terugtrekking en dacht dat ze nog zeker 1,5 jaar de tijd zouden hebben om al hun artillerie etc. te kunnen opruimen en bunkers op te ruimen. Maar de Noord-Vietnamezen overrompelden het Zuid-Vietnamese leger en toen moest de US in no time al hun spullen weghalen. De Noord-Viets veroverden op 17 maart 1975 Buon Ma Thuot, op 19 maart Kontum, op 25-3 Danang en op 30 april 1975 Saigon. In het centrum is ter nagedachtenis aan deze strijd een cementen tank te zien.
We komen aan in het hotel waar net een bruiloft aan de hand is, dat wil je niet weten... een herrie van jewelste, manmanman, wat kunnen die kleine mensjes een partij gillen met z'n allen. Na een drukke dag lijkt het natuurlijk allemaal nog veel luider natuurlijk. Hotel is niet zo goed als de andere die we hebben gehad. Ze snappen het niet allemaal zeg maar, Rene is pislink en terecht, als blijkt dat er gewoon 3 kamers nog niet klaar zijn omdat andere gasten een dagje langer bleven... Rene had zelf ook geen kamer trouwens, toen ik maandagochtend om 06.15 uur beneden was (ontbijt was pas vanaf 06.30) liep hij al rond, dat kwam omdat ie dus doodleuk op de grond bij de receptie heeft geslapen! Over het diner gaan we het maar niet hebben, hele dikke geleiachtige soep, smaak was goed, maar die snotterbellen erin... enfin, verder op tijd naar bed gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten