Dag 17 - Zo. 25 november 2007

Gisterenavond met Dong chauffeur en Giang, gids gebiljart. Deed het niet slecht, maar die Dong, sjongejonge, dat is een kampioen!

En vandaag gaan we dus naar een rustig ontbijtje klein stukje met de bus naar de Perfume River (zie uitleg gisteren waarom ie zo heet). Inmiddels vriendjes geworden met Hoey en ik krijg meteen een kopje Vietnamese thee als ik buiten wacht op de rest van de groep (en mijn sigaretje rook).

Op een dubbele drakenboot varen we een stukje naar de Thien Mu Pagode. De metalen bodemplaten van de boot zijn trouwens gemaakt van oude landingsbaanplaten van het vliegbeld van de VS. Onderweg zien we zandwinning via bootjes, wat een zware klus. Even kijken of ik het in woorden kan uitleggen: er zitten 2 mensen (meestal kinderen, maar misschien komt dat omdat het zondag is) aan een soort rad draaien dat blijkbaar zwaar gaat. Aan het rad is via een touw een grote bak verbonden die over de bodem van het meer sleept en zich vol zand schept. De radar wordt gebruikt om het zand losser te maken zodat het makkelijker in de bak komt, dan staat er nog een op de boot met een lange stok met haak die de bak als ie vol is naar boven hijst en het zand uit de bak op de boot op een berg kiepert.

We komen aan bij de Thien Mu Pagode (Pagode van de Hemelse Meesteres). Zie foto. De 7 verdiepingen tellende toren van deze pagode is het herkenningsteken van Hue, moet je zien zoals de Eifeltoren in Parijs en Empire State Building in New York...
In 1601 beschikte een godin dat degene die een pagode op deze heubel boven de Perfume River zou bouwen een belangrijke dynastie zou stichting. Nguyen Hoang liet zich dat geen 2x zeggen en zijn nageslacht tot aan Bao Dai de laatste keizer van Vietnam vormen het bewijs van haar wijsheid. De Phuoc Duyen toren (bron van Geluk) rijst 21 meter boven het terras van de pagode uit. In 1710 gaf keizer Nguyen Phuc Chu opdracht tot het gieten van een 2,5 meter hoge bronzen klok en daarna liet hij in 1715 een lofzang op zichzelf en het Boeddhisme graveren op een stele boven een marmeren schildpad. Schildpad en bel zien we in twee paviljoenen. Ook een leuk verhaal dat Rene vertelde: er was een man die van een oude vrouw (waarvan hij later bedacht dat het een fee moet zijn geweest) een bundel wierookstokjes kreeg, hij stak deze aan en op de plek waar de stokjes opgebrand waren, werd Hue gesticht.

We bezoeken ook het grafcomplex van Keizer Minh Mang (1820 - 1841 keizer). (zie foto) Hij was de 2e keizer in de Nguyen dynastie en felle tegenstander van de Fransen. Hij heeft met name op irrigatigebied veel voor het land gedaan. Dit grafcomplex is mede dankzij support van American Express gerenoveerd cq. kan het behouden blijven. De grote rode poort in het midden is gesloten sinds de keizer er in 1841 doorheen is gekomen. De Weg van de Geest loopt vanaf deze poort over de Erehof langs een stelepaviljoen over een volgend binnenhof langs twee poorten en bruggen en door een tempel en paviljoen naar de grafheuvel zo'n 700 meter verderop (zo, daar ga je niet ff snel een bloemetje neerleggen dus). We mogen ook even binnen kijken en zien het vereringsaltaar met de potten waar betelnoot en sirihblad in wordt bewaard en ook hier weer de drie balken aan het plafond voor geluk, voorspoed en lang leven.

Het park kent 40 bouwwerken en wordt omsloten door een 3 meter hoge, 1.750 meter lange muur. In 1840 dwong de keizer trouwens 3000 soldaten en arbeiders aan dit graf te werken. Na zijn overlijden heeft zijn zoon Thieu Tri 9000 soldaten en arbeiders in dienst genomen om het af te maken. De CHinese karakters op de stele zijn door Thieu Tri geschreven en vertellen over de daden en prestaties van Minh Mangs inclusief een verwijzing naar zijn 142 kinderen. We komen langs het vereringsplein voor de concubines, daar weet Rene ook een leuk verhaal over. De keizer ging namelijk ieder nacht erop uit om een concubine te zoeken bij wie hij de nacht zou doorbrengen. Zijn kar werd dan getrokken door een geit. Nou was die geit helemaal wild van een bepaald soort blaadje met een sterke geur. Een paar concubines kwamen daar achter en zorgden dat zij dat blaadje voor hun deur hadden hangen, maar ja, het ging wel opvallen dat de keizer iedere nacht bij dezelfde deuren stopte...

Buiten zien we zogenoemde naaldpilaren, deze staan symbool voor oneindige bouwwerken.

We lopen ook langs de tempel van de literatuur, waar mandarijnen hun doctoraat konden behalen. Voor de poorten staan wachters van klei en stro met wenkbrauwen en baarden van paardenhaar. En we zien de Austin staan, de auto waarmee de monnik Thich Quang Duc in juni 1963 naar de kruising in Saigon reed om zichzelf in brand te steken als verzet tegen o.a. de onderdrukking van het Boeddhisme. Rene vertelt dat hij bijna verkoold naar het crematorium werd gebracht, maar dat zijn hart maar niet tot as wilde vergaan. Men probeerde het bij 500 graden, de 2e keer bij 600 graden en zelfs de 3e keer bij 700 graden was het hart nog altijd niet tot as vergaan. Het is zelfs zo dat het hart nog enkele minuten nadat hij was verbrand is blijven kloppen...

We lunchen onderweg op een hele bijzondere locatie, namelijk in het Boeddhistische vrouwenklooster, het was echt zalig eten (zie foto) en eindelijk ook eens een soort in stilte de maaltijd kunnen gebruiken. Mijn hemel wat kan onze groep een kakelende herrie maken zeg... de middag zijn we vrij.

We hebben de bril bij de opticien gehaald. Lachen! Dik zet dat ding op en zegt gelijk: ik zie geen fcuk... Ja dat heb je met variofocusgevallen, moet je ff aan wennen. Uiteindelijk werd hij door verschillende uit onze groep en de dokter/opticien overtuigd dat het echt goed gaat komen. De bril staat heel leuk! Daarna zijn Dik en ik over de brug gelopen richting markt. Daar hebben we nog twee rijstzakken gekocht (het vrouwtje kwam niet meer bij van het lachen, deze grote zakken worden namelijk per baal van 20 of zo verkocht, wijzen wij er 1 aan en zeggen ' that one please'... 1 euro voor 2 zakken. Moet je ermee? Nou we hebben er ook 1 uit Nepal en nu we er drie hebben gaan we ze ergens in ons huis ophangen, Dik's zijn toilet mee behangen of zo...

Op de terugweg liepen we langs een piepklein stalletje langs de straat waar een jongeman op de vloer hout zat te bewerken. En... daar stond ie: houtsnijwerk buste van Ho Chi Minh. Rene had al gezegd dat het heel moeilijk zou zijn hier aan te komen, en had m zelf ook nog nooit gezien. Het ding weegt volgens mij 3 kilo, nou we zien wel hoe het gaat straks. (We hebben een plank in huis waarop we allerlei houten beelden hebben van landen die we bezocht hebben, van Boeddha tot Ghandi en nu Ome Ho er dus bij...)
Nog gezellig bij Hoey op het terrasje gezeten, zijn nichtje Vy kwam er bij, die is 11 en krijg Engelse les en wilde graag met me praten. Schattig. Dik, Adrie, Reina en Eef hebben nog yathzee gespeeld tot grote vreugde van Hoey die af en toe ook wat dobbelstenen mocht gooien (en er niets van snapte). Welterusten.