Om 07.30 zitten we alweer in de bus, op weg naar Kontum. Onderweg stoppen we bij de hangbrug die over de rivier Dakbla gaat. Dakbla betekent trouwens vechtende rivier, omdat de 2 zijtakken vechten om voorrang. We gaan vast naar het hotel om onze koffers te lozen en onze lokale gids een leuke jongemeid die het nog maar pas doet, heet Rit stapt in, zij is een Bahnar. We zien een ossenwagen langs de bus gaan en Rene vertelt dat Rit speciaal voor ons deze ossenkar heeft geregeld die straks over de brug naar ons toe komt, voor foto.
We mogen tot halverwege de brug en moeten bij elkaar blijven, regel van de overheid (die het toerisme aan banden wil leggen).
Oja, vandaag is het de dag van de leraar, we zien overal bloemenstalletjes staan waar kinderen bloemen voor hun leraar kunnen kopen. Het Bien Ho meer (vertaalt Zeemeer) zorgt voor de watervoorziening van de stad. Rusland heeft hun kennis op het gebied van waterkrachtcentrales overdragen aan de Vietnamezen, de waterkrachtcentrale die zich bij de Yaly waterval bevindt heeft een dermate overcapaciteit dat doorgeleverd wordt aan buurland Cambodja. Er staat daar ook een cementfabriek die voor het bouwen van de dam werd gebruikt. Tegenwoordig wordt het cement uit deze fabriek voor de bouw geleverd.
We zien een oude grote theefabriek die leeg staat, tegenwoordig worden er koffiebonen in gedroogd. Deze fabriek is overigens van een Nederlander geweest die met een Vietnameze was getrouwd. Het is trouwens prachtig zonnig weer, we hebben echt geluk, het ontlokt Giang onze gids tot het even gezellig goedemorgen wensen voorin de bus: ‘Goodmorning Lady and Gentlemens, we have beautiful day today is sunny…’ We stoppen om te tanken. Aan de overkant is nog een leprakolonie, dat komt hier nog steeds voor, deze patienten worden in kolonies bij elkaar apart gehouden. We zien militairen werken aan het wegdek. Rene vertelt dat als je uit een gezin komt waar iemand uit de familie tijdens de oorlog met US is overleden je vrijgesteld bent van dienst. Veel gebouwen worden trouwens als het even uitkomt geopend op 19 mei. Omdat 19 mei (1890) de geboortedag was van Ho Chi Minh.
In dit gebied woont 50% van alle etnische volkeren in Vietnam. Vandaag bezoeken we weer een Bahnar dorp.
We komen aan bij het Bahnar dorp waar we een ochtendwandeling van circa 1,5 uur gaan maken. We zien weer een Ronghuis, in dit huis trekken de jongemannen vanaf hun 14e jaar om te overnachten. Vrouwen mogen hier niet in (omdat ze niet rein zijn, vanwege maandelijkse ongemakkelijkheden zeg maar… lekker is dat). Het dak van het Ronghuis lijkt op 2 ineengeslagen handen die een gebed naar boven zenden. Prachtig rustig dorpje hier, waar iedereen gemoedelijk zijn eigen gangetje gaat, we zien rietenmandenvlechters en mensen die rijst te drogen leggen, anderen suffen lekker op hun matje voor de deur, met hond, kip en kinderen om zich heen. Heel veel planten en bloemen hier, we zien de soeppapayabloem (zie foto), currynoot (geen kerrie, maar rode pit voor curry) bananen, mango, eucalyptus, groene drakenvruchtboom (die eerst een gele bloem krijgt en als ie paars wordt is de vrucht rijp, is beetje kiwi) guave en tamarindebomen. In een van de huizen (op palen weet je nog), staat een gezellige oudere man die perfect Frans spreekt en ons uitnodigt naar boven te gaan. Hij bespeelt een typisch Vietnamees instrument: de Trung een andere oudere man slaat ritmisch mee op de trommel. Leuk!
Dan lopen we het dorp uit over een smal pad, bijna weer in de modder (dat Schone bij Schone Streven kunnen ze er wel af laten… is meer Vieze Voortgang geworden). We komen op straat weer uit en wandelen naar de houten Etnische Kerk, een katholieke kerk uit 1917, geheel opgebouwd uit tropisch hardhout. Er zijn ook glas-in-loodramen, hoewel, er zijn stickers op geplakt. Er is ooit een Engelsman geweest die geprobeerd heeft ze de techniek van glas-in-lood bij te brengen, maar dat is mislukt. Ik vind de stickers niet echt misplaatst in het geheel gezien. In deze kerk worden bij toerbeurt diensten voor de Bahnar in hun eigen taal gehouden en diensten voor katholieken.
Dan komen we aan bij het weeshuis. Verrassend genoeg krijg ik van een paar mensen nog geld voor de ‘Weblog envelop’. Ter herinnering: ik heb het verslag op deze weblog ‘verkocht’ aan een groot aantal mensen in de bus, in ruil voor de link naar deze weblog: hun familie kan nu thuis meelezen en eventueel ook reageren. Ik denk dat dit verslag nu in totaal zo’n 2 miljoen Dong heeft opgeleverd, dank je wel mensen!
Er is een nieuw onderkomen bij gekomen, dit is gefinancieerd door echtpaar Van Staveren uit Nederland. Zij waren hier met een reisorganisatie op reis en toen ze later in Nederland in het huwelijk traden hebben ze geen huwelijkscadeaus gevraagd maar geld voor het weeshuis. Fantastisch! In dit nieuwe onderkomen worden baby’s opgenomen. De weblog envelop wordt door Rene aan dr.Twi overhandigd met het verhaal erbij waar dit vandaan komt. Dr. Twi gaat dit geld gebruiken voor medische zorg, met name voor een tweeling (zie foto van 1 vd 2) die vorige week is binnengekomen. Schone Streven doet hier 2 projecten: 1 is voor 34 kinderen tandheelkundige hulp regelen en het andere project is een goede behandelkamer met Westerse instrumenten voor Dr Twi regelen. Dr Twi biedt hier al jaren zijn diensten als arts vrijwillig aan. Er werken hier 5 katholieke nonnen en 20 vrijwilligers die hun diensten aanbieden, daarnaast 12 deels betaalde krachten.
We krijgen een rondleiding en zien alle kleintjes, echt, ik heb even een traantje weggepinkt, wat een lieve koppies allemaal, zo puur nog, zo vertrouwend op de mensheid. En wat vreselijk goed dat er hier dan zo’n goede opvang is. Er zijn wezen en halfwezen hier. In totaal zo’n 220. Op een bord staat precies aangegeven hoeveel, op dit moment zijn er 12 kinderen waarvan beide ouders zijn overleden, 101 kinderen van wie de moeder is overleden, 49 kinderen waarvan vader is overleden. 35 kinderen waarvoor niet gezorgd kon worden, 11 kinderen die als tweeling ter wereld zijn gekomen, waarvan soms alle twee binnenkomen en soms 1 van de 2. 6 met een geboren afwijking en 6 met een geboren afwijking, gezondheidsproblemen en waarbij de financiele positie niet toereikend is om voor het kind te zorgen.
Je zou zeggen, oke, als moeder er dan nog is, waarom dan het kind naar een weeshuis? Dat komt omdat de moeder dan niet voor het kind kan zorgen, eenvoudig geen werk, geen inkomen. En als de moeder is overleden kan een vader niet voor z’n kind zorgen. Soms is zo’n kind achtergelaten bij het graf van hun moeder waar het dan overlijdt (of het wordt gelukkig naar het weeshuis gebracht nu). Familie van de vader hebben hun eigen problemen die kunnen een extra mond te voeden er niet bij hebben. Heel goed vind ik dat ze deze kinderen opvangen totdat ze oud genoeg zijn om zelfstandig te leven. Of een kind kan eerder terug naar familie, omdat het dan oud genoeg is om mee te werken/te oogsten. Het weeshuis stimuleert dit, zodat kinderen bij hun eigen groepering, hun eigen tradities en waarden leren kennen en zal ook het trouwen later met een groepgenoot vermakkelijken (niet vergeten, er zijn 54 etnische minderheden hier en 50% daarvan woont in dit gebied).
Tijdens de rondleiding lopen we door het vele gebouwen, eetkamers voor kinderen, de schoollokalen (men krijgt hier ook Engelse les) keukens en sinds kort is er ook een grote stomer, waarin 14 pannen rijst tegelijkertijd kunnen worden gestoomd.
We krijgen thee aangeboden en Rene laat nog een keer een pet rondgaan voor een vrijwillige donatie die ter plekke aan een oudere vrouw, die het hoofd van het weeshuis is wordt overhandigd. Dit geld gaat gebruikt worden voor het kopen van rijst en melkpoeder en ook voor de aanschaf van schooluniformen.
Sommigen hebben tassen voor baby- en kinderkleding bij zich en kunnen we bij de oudere vrouw achterlaten. Een van de kleintjes krijgt een mutsje op uit mijn tas en een ander een jurkje (wat gewoon over haar truitje heen aangedaan wordt... dat kind moet het bloedheet hebben gehad...) zie de foto's, Marjolijn bedankt!
In het dorp en de omgeving wordt het weeshuis steeds meer als autoriteit gezien, dit vanwege het feit dat alle kinderen hier worden opgenomen, ongeacht welke groepering, ongeacht uit welke situatie ze komen. Ze worden hier met veel liefde opgevangen en dat is heel goed om te zien.
Daarna gaan we terug naar het hotel waar onze koffers inmiddels op de kamer staan, lunch om 12.45 uur en de rest van de middag vrijaf. Vandaar dat we nu dus helemaal bij zijn!
Tot morgen!
1 opmerking:
ik heb het hele verslag vandaag zitten lezen en heb het idee dat jullie het reuze naar jullie zin hebben daar ,en ik vindt het heel knap van je car dat je het verslag ter donatie heb verkocht en dat geld naar het weeshuis heeft doen brengen .ik hoop,dat dik het ook naar zijn zin heeft jullie zullen wel uitgeput maar voldaan weer staks thuis komen .
ik ga jullie volgen en het is hier koud .
groeten cor
Een reactie posten