(We zijn op de helft, het voelt alsof ik hier al 5 weken rondloop, heerlijk, nog zo lang te gaan!!) Gisterenmiddag waren we vrij, we hebben fietsen kunnen huren van het hotel voor 30.000 Dong voor drie dagen (E 1,50!) Eef wist de weg naar het strand, nou echt niet, we kwamen ongeveer in de polder terecht en moesten soms echt door hoog water fietsen. Op de terugweg zijn we ook nog eens de weg naar het hotel kwijt. We komen Gerrit en Gerda tegen die ook niet helemaal zeker weten waar we naar toe moeten. (zie foto). Om 07.00 uur zitten we alweer in de bus, en dat voor een ochtendprogramma zuchtten we… We zijn op weg naar My Son. (spreek uit Mie Son), het voormalig religious cultureel centrum van het Cham Rijk. Dit centrum was in gebruik van de 4e tot en met de 13e eeuw. Het 1500 jaar oude bakstenen tempelcomplex ligt in een groene vallei, 45 km. ten westen van Hoi An. (zie foto) Eeuwenlang was het in de vergetelheid geraakt tot de Fransen het in 1898 herontdekten. De meest waardevolle beelden zijn door archeologen uit de tempels gehaald en zijn nu te zien in het Cham museum in Danang, waar we morgen naar toe gaan. Tijdens de oorlog met US is een groot deel van het complex vernietigd. In het museum zijn nog tekeningen te zien van hoe de torens er toen uitgezien hebben. Op het complex worden met een kleinere busjes naar de tempels gereden. My Son was 1000 jaar lang het hart en de ziel van de Chambeschaving. Chamkoning Bhadravarman bouwde de eerste temple aan het eind van de vierde eeuw. Iedere Chamvorst zette er tenminste 1 gebouw neer. Nadat een Chamkoning zoals eerder al vermeld, met een Vietnamese prinses trouwde en hiervoor een groot deel van zijn rijk afstond, verviel My Son in duisternis en kwamen de ruines in de greep van de wildernis. Nadat het complex was herontdekt onderscheidde een Franse archeoloog 14 groepen van 71 oude ruines. Hij gaf de torens een nomenclatuur (beschrijving zoals A, B, C, torens) die nog altijd wordt gebruikt. Tot en met 1945 groeven de Fransen de monumenten op, bestudeerden ze en catalogiseerden ze en restaureerden in enkele gevallen. Twintig jaar later betrok de VietCong My Son als basis. Hierop begonnen de VS een bommencampagne die talrijke bouwwerken verwoestte, waaronder twee prachtige kalans (tempels) in de complexen A en E. De meeste bouwwerken zijn gegroepeerd in complexen B, C en D. Het grootste verlies in My Son is de A1 kalantoren, die 24 meter hoog en 10 meter breed was. Dit was het meesterwerk, de voornaamste groep, die bijna 1.000 jaar lang stond tot dat de VS het bij een bombardement in 1969 verwoestte. De D-groep werd gebruikt om de Chamkoningen te beschermen als er onheil dreigde. Groep C en B waren in eerste instantie opgedeeld, omdat de Fransen dachten dat het om verschillende perioden ging. Pas later ontdekte men dat ze beiden toch uit de 7e en 9e eeuwen waren, maar met heeft het zo gelaten. In een van de bouwwerken vinden we het originele altaar waar dieren werden geofferd. De Linga (bovenop) was in drieen opgedeeld, naar Shiva, de God van de verwoesting, Brahma, de God van de creatie en Vishnu, de God van de bescherming, het bloed vloeide van de Linga naar de Yoni, symbool van de vrouwelijkheid. We krijgen nog een werkelijk prachtige Chamdansvoorstelling te zien - dat om 09.15 uur in de morgen - waaronder de Hemelse dans, de meisjes lijken helemaal in trance. Er heerst een heerlijke rust op het complex, Op de terugweg begrijpen we waarom we zo vroeg weg moesten, hordes toeristen komen ons tegemoet… Ha, wij waren lekker de eersten en konden prachtige foto’s maken. (Dank je wel Rene) Oja, het regent trouwens echt pijpestelen! Jammer, maar het is niet koud en het blijft allemaal even interessant. Dus kan ons het bommen. In de bus terug stoppen we onderweg nog even bij een ‘bronsstalletje’ waarvan er velen langs deze weg staan. We lunchen ergens halverwege het centrum van Hoi An en ons hotel. Met Adrie, Reina, Eef gaan Dik en ik lopend het centrum in, even lekker shoppen, maar we strandden al gauw bij een koffietentje met echte cappuccino en …. taart!!! Reina, Eef en Dik werken een gigapunt mocca weg, Dik natuurlijk een knoert van een chocoladegeval en ik eet me bijna misselijk aan een punt witte chocolade met kahlua… Daarna lekker nog even geshopt en om 17.30 in het hotel. Douchen, tutten, je kent het wel en om 19.15 uur met de bus naar een restaurant aan de rivier, heerlijk gegeten: pompoensoep vooraf, en een soort white rose, deze keer echter platgeslagen lijkt het,maar niet minder lekker, een paar soorten groenten, zoals waterspinazie en weer een soort tjaptjoy, die altijd heerlijk knapperig is, varkensvlees stukjes in een zoetzure saus, pekingeend!, noodles (soort mi fang, iets dikker), en als toetje gesuikerde gebakken banaan. Morgen gaan we om 07.30 uur weg, een half uur later, omdat we de tunnel gaan nemen in plaats van over de pas in verband met verslechterde wegdek door het wateroverlast/overstromingen. Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten